en door de bezetter weggevoerd. Velen van hen keerden nooit terug.
6 personen hebben Jacob Willemsen in hun hart gesloten.
In het gastenboek kunt u uw persoonlijke boodschap opnemen.
| Naam: | Jacob Willemsen |
| Geboren: | Maandag 5 Mei 1919 |
| Adres: | Onderdendamsterweg 2 |
| Woonplaats: | Winsum |
| |
| Opgepakt bij de Razzia in Winsum, Bedum, Middelstum, Zuidwolde en omstreken van 25 april 1944 in de Onderdendamsterweg 2, Winsum. | |
| Op dinsdag 26 april 1944 per trein afgevoerd naar het PDA in Amersfoort | |
| In het PDA werden alle persoonsgegevens genoteerd waaronder het beroep van de gevangene. | |
| Beroep: | Machinist |
| Gevangenenr: | 1025 |
| Tussen 25 april 1944 en 7 juli 1944 werden een aantal gegijzelden vrijgelaten | |
| Jacob Willemsen is NIET vrijgelaten | |
| Op 7 juli 1944 's-morgens om 02:30 uur werden de gevangenen afgemarcheerd naar het station in Amersfoort om per trein naar Duitsland vervoerd te worden. | |
| Kampen in duitsland: | |
| Plaats, kamp: | Mascherode bij Braunschweig, Lager |
| Plaats, kamp: | Walbeck, Lager |
| Plaats, kamp: | Walbeck, Café Lauenroth en Berentz |
| Werkplekken in duitsland: | |
| Plaats, plek: | Grasleben, Zoutmijn |
| Persoonlijk verhaal: | |
Werken in de kalimijn van Grasleben.
Op 7 juli 1944 kwam Jacob samen met zijn mede gevangenen vanuit kamp Amersfoort aan in Braunschweig. Ze werden naar het KZ Weferlingen gebracht. KZ Weferlingen lag in de omgeving van Walbeck, werd bewaakt door de SS. Later, na ongeveer 2 maanden kwam hij terecht in een café in Walbeck. Van hieruit moest er dagelijks naar de kalimijn in Grasleben gelopen worden om dwangarbeid te verrichten. Er werden in de mijn motoren voor vliegtuigen, onderzeeërs en speedboten geproduceerd. De afstand tussen Walbeck en Grasleben dat gelopen moest worden was plusminus 5 kilometer heen en weer terug, in een steeds erbarmelijker conditie. Vader Jacob Willemsen heeft eigenlijk nooit veel willen praten over zijn tijd in de kalimijnen van Grasleben. De herinneringen aan deze donkere periode waren voor hem te intens (althans dat maken wij op uit zijn reacties en opmerkingen. Hij sprak er alleen over wanneer hij een borreltje op had, en dan nog heel sporadisch). Hieronder een samenvatting van wat mijn broer Martin en ik Sarina van hem hebben gehoord: “Het leven onder de grond was hard, koud, vol van honger en andere ontberingen, het leven en werken in de mijn was een ware hel. De populatie van de mededwangarbeiders was gemengd, zowel mannen als vrouwen werden er gedwongen om te werken. Er waren verschillende nationaliteiten onder de dwangarbeiders, Russische, Poolse Tsjechische en Nederlandse. De enkele keer dat onze vader sprak over zijn ervaring ging het met name over het lot van de vrouwen in de mijn. Er waren geen menstruatie voorzieningen het bloed liep langs de benen, ze moesten gewoon doorwerken. De enkele baby’s die er geboren werden, werden tegen de muur gesmeten”. Mijn God wat moet dat een trauma zijn geweest wanneer je dat hebt moeten meemaken. De kou was verschrikkelijk het eten erbarmelijk maar de ervaringen die je levenslang met je meedraagt is toch wel de nietsontziende ontkenning van een pasgeboren leven. Jacob kon daar en wilde daar eigenlijk niet over praten, maar zo af en toe…………..
| |